Իսրայելը փաստացի հաստատեց, որ ռազմական ներկայացվածություն ունի Ադրբեջանում։ Իսրայելը արգելել է իր զինվորականներին մնալ Ադրբեջանում և Վրաստանում՝ Իրանի հնարավոր հարվածների սպառնալիքի պատճառով։ Իսրայելը զինվորականներին կարգադրել է անհապաղ վերադառնալ Իսրայել։

Կարծում եմ՝ բոլոր ողջամիտ և վերլուծական միտք ունեցող մարդիկ հասկանում են, որ Ուկրաինայի հաջողությունը խիստ ժամանակավոր է, և շատ շուտով կա՛մ ստիպված կլինեն նահանջել ելման դիրքեր (թեպետ կասկածում եմ, որ ռուսները թույլ կտան, հաշվի առնելով այն, որ ռուսները փորձելու են ցույց տալ, որ ՌԴ տարածք ներխուժած զորքը չի կարող ողջ դուրս գալ)...

Մեծ բան կառավարողների ու փոքր բան կառավարողների մենթալիտետները իրարից կտրուկ կերպով տարբերվում են։

Հերթական անգամ մեր իսկ գործունեության արդյունքում կանգնած ենք ոչ թե ընտրության առաջ, քանի որ բոլոր հնարավոր սխալներն անելով հայտնվել ենք անորոշությունների ծովում, որտեղ որոշումներ կայացնելը պարզապես անհնարին է և խելքամոտ ընտրություն կատարելն էլ՝ շատ դժվար։

Ոչ միայն տարածաշրջանում, այլև աշխարհում Իսրայելի հիմնական և ամենակարևոր պրոքսին Ադրբեջանն է: Ժամանակակից աշխարհակարգում Իսրայելը այնպես է դիրքավորվել, ստանալով Արևմուտքի ամբողջական համակրանքն ու աջակցությունը, որ պրոքսի ուժերին թվում է, թե Իսրայելի և հրեական հզոր լոբբիի միջոցով կարող են իրենց խնդիրները լուծել ցանկացած իրավիճակում: Ադրբեջանի համար սա ամենակարևոր քաղաքական հանգամանքն է, իսկ մյուսը տեխնոլոգիական աջակցությունն է, որը ցուցաբերում է Իսրայելը:

ՈՒշադրություն դարձրեք, որ ՆԱՏՕ-ի ներխուժումը Ռուսաստանի Կուրսկի մարզ Հայաստանի ընդդիմադիր քարոզչական դաշտում հիմնականում անվանում են ուկրաինական ներխուժում։ Եվ ընդանրապես, ՌԴ-ՆԱՏՕ պատերազմն անվանում են ռուս-ուկրաինական պատերազմ...

Արցախը ԴՐԱԽՏ էր։ Եվ մենք կորցրեցինք այդ ԴՐԱԽՏ-ը։

Այնպես, ինչպես կյանքի պրոցեսում ավելցուկի տեսքով գեներացվող հավելյալ արժեքը ուժի համարժեք է տնտեսության զարգացման գործում և ունի սկզբունքային ու շատ կարևոր դրական նշանակություն, այնպես էլ դինամիկայի մեջ գտնվող կյանքին ուղեկցող բոլոր տեսակի ավելցուկները, լինեն դրանք ինֆորմացիոն, գիտական, կամ սոցիալական-գաղափարախոսական, բոլոր փոփոխությունների ու զարգացումների հիմքն են, որոնք սերտորեն կապված են երկրների կրթական համակարգերի հետ։

Ռուս-ուկրաինական, ավելի ճիշտ, Ռուսաստան-ՆԱՏՕ պատերազմում Հայաստանի շահերից է բխում, որ Ռուսաստանն առնվազն չպարտվի, պատերազմն ավարտվի Ռուսաստանին ձեռնտու տարբերակով, և շուտափույթ խաղաղություն հաստատվի։ Սա չի կարող չհասկանալ անգամ ամենատգետ քաղաքագետը...

Այդ փուլում փաստացի կա երկու գործիչ: Մեկը, ի դեմս փաստացի վարչապետի, քաղաքական գործիչ է և, երկիրը խորը համապարփակ փակուղու առաջ կանգնեցնելով, տարբեր տեխնոլոգիաներով և PR գործիքներով փորձում է նորմալության տեսիլք ստեղծել իր փոշիացած ընտրազանգվածի ռեաբիլիտացիայի համար և դա անում է ճարահատյալ: